yaz akşamı serin esti rüzgar. mum sönünce bir daha yakmadım. karanlıkta oturdum. yan bahçede çoktan yatmış olması gereken bir çocuk bir şeye bağırıyordu. sonra sustu. tepinme sesleri geldi. tırmanma sesleri...merakımı celbetti: çocuk birşey yapıyor. bir dakika sonra bahçe duvarına tırmandı: çamur kaplı bir çocuk suratı. sonra elini uzattı. birşey tutuyor. onu yedi. sonra duvarın üstüne bıraktı. aşağı indi. içerden biri seslendi, sese gitti. belli ki o çağrılmıştı.
sabah bahçeyi sularken unutmuştum bu olayı. duvarın üstünde kuruyup sertleşmiş bir topak çamuru görünce onu hatırladım!...
