çocukları hiç emanet etmemeli devletin hiçbir kurumuna. ben bizimkileri bile okula gönderirken aklım kalıyor. en nihayetinde milli eğitim'e bağlı... cezaevine göndermek hiç içime sinmiyor. zaten de sebepsiz değilmiş. çocukların yaşama devam etme gücünü ellerinden alıp yerine nefret koyunca ele ne geçti bunca yıldır, hiç! koca bir hiç, hatta daha da kötüsü...şimdi daha iyi olurlar diye gönderildikleri yerde de tehdit, işkence. çok utanıyorum, insanlığımdan. zaten geçenlerde bir ilköğretim müdürü ifşa etmişti devletin motivasyonunu: yılanın başını küçükten ezeceksin... o daha da beterini demişti, ben demeyeceğim.
herkes varoluşuyla değerli oysa, kimseyi bir şart ile sevmek olmaz, o zaman o sevgi olmaz. aslında devlet de sevmez, sevemez; bu insana atfedilecek bir duygu. korumak olsa olsa, ama ben artık bundan da geçtim: amaçsız devlet mi olur, o da şartsız korumaz: "sen terör suçuyla cezaevine geldiysen cezaevine gelip özgürlüğünü elinden alarak seni cezalandırırım, üstelik o yetmez, buradaki varoluşunu da korkunun üstüne yerleştiririm ki sen artık canından vazgeçecek gibi olursun, böylece beni de bir yılandan daha kurtarmış olursun, seninle ilelebet uğraşmak zorunda kalmam..." ben bu ikiyüzlülüğü sindiremiyorum. çocukların şimdiki halleri ile ilgili tıklayınız: http://bianet.org/bianet/cocuk/137207-pozanti-cocuklari-sincanda-da-magdur . lütfen sondaki bdp raporuna da bakınız. çocukların tanıklıkları, biz tanıklık ettiğimiz kadar var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder